ਅਨੁਭਵ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲੀ ਸੱਚੀ ਅਰਦਾਸ

ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਸੱਚੀ ਅਰਦਾਸ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨਾ ਹੈ

ਪਿਛਲੇ ਨਵੰਬਰ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਵਾਪਸ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ - ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਹਿਬ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਤੇ ਮਨਮੋਹਕ ਆਕਰਸ਼ਣ ਦੇ ਨਾਲ, ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਦਾ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਸਫ਼ਰ ਜੋ ਆਪ ਸਭ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਨੂੰ ਕੁਝ ਆਰਾਮ ਦੇਣ ਲਈ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਰੋਕਣਾ ਪਿਆ । ਉਸ ਸਮੇਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਕੀ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਅਨੁਭਵ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸੁਖਦਾਇਕ ਕੀਰਤਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਉਹ ਲੰਗਰ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਸੁਆਦ ਹਰ ਵਰਗ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਣ ਵਿਚ ਹੈ। ਕੁਝ ਲੋਕ ਸਾਰਾ ਭੋਜਨ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਤੋੜਨ ਨਾਲ ਇੱਕ ਅਦੁੱਤੀ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਉੱਚਤਾ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਵੀ ਲੰਗਰ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।

ਮੈਂ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਕੋਠੀ ਤੋਂ ਕੁਝ ਨੋਕ-ਝੋਕ ਦੀ ਅਵਾਜ ਆਈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਮੈਂ ਰੁਕਿਆ। ਉਦੋਂ ਹੀ, ਮੈਂ ਗੁੱਜਰਾਂ (ਮੁਸਲਿਮ ਖਾਨਾਬਦੋਸ਼ ਜੋ ਅਰਧ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿੱਚ ਪਸ਼ੂ ਪਾਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੁੱਧ ਵੇਚਦੇ ਹਨ) ਦੇ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚਾਹ ਵਿਕਰੇਤਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇ ਉਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ। ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਜੋੜਾ, ਦੋ ਅਧਖੜ ਉਮਰ ਦੇ ਜੋੜੇ ਅਤੇ ਚਾਰ ਬੱਚੇ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਤਿੰਨ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਰਦਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਗਰੀਬ ਜਾਪਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸੱਜਣ (ਸ਼ਾਇਦ ਪਿਤਾ) ਨੇ ਸਿੱਕੇ ਅਤੇ ਕੁਝ ਕੁਚਲੇ ਨੋਟ ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਗਿਣ ਰਹੇ ਸਨ।

ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ, ਮੁੱਦਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਖਰੀਦ ਸਕਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟ ਸਕੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤਿੰਨ ਕੱਪ ਚਾਹ ਅਤੇ ਚਾਰ ਸਮੋਸੇ (ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਭਾਰਤੀ ਸਨੈਕ) ਮੰਗੇ। ਹਿੰਮਤ ਜੁਟਾ ਕੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕਿਆ ਆਪ ਸਬ ਖਾਣਾ ਖਾਏਂਗੇ?" (ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਖਾਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰੋਗੇ!!) ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ, ਡਰ ਅਤੇ ਠੇਸ ਦੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ।

ਚੁੱਪ ਛਾ ਗਈ। ਕਈ ਵਾਰ, ਚੁੱਪ ਉੱਚੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਮਾਸੂਮ ਅੱਖਾਂ ਆਸ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈਆਂ। “ਹਮ ਖਾ ਕੇ ਆਏ ਹੈਂ,” (ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖਾ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ) ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।

ਇਕਦਮ ਜਵਾਬ ਆਇਆ, “ਕਹਾਂ ਕਹਿਆ ਹੈ ਸੁਬਹ ਸੇ ਕੁਛ ਭੀ, ਅੱਬਾ?” (ਅਸੀਂ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਖਾਧਾ, ਪਾਪਾ!!)

ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ, ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੂੜ੍ਹੀ ਦਰਦ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤਿੰਨਾਂ ਆਦਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਖ਼ਤ ਨਜ਼ਰ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਨਮ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਬਿਆਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਮੈਂ ਜ਼ੋਰ ਪਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆਉਣ। ਉਹ ਬੇਝਿਜਕ ਹੋ ਕੇ ਮੰਨ ਗਏ। ਅਸੀਂ ਗੁਰਦੁਆਰੇ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਸਿੱਖ ਮੰਦਰ) ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਏ।

ਜੋੜਾ ਘਰ (ਸਾਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜੁੱਤੀਆਂ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕਮਰਾ) ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਅਹਿਸਾਸ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਆਇਆ। ਬਜ਼ੁਰਗ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਦੇ ਚਮਤਕਾਰ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਸਨ।

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਡਰ ਸੀ, ਜੋ ਸਮਝਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਗ਼ੈਰ-ਇਸਲਾਮਿਕ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ।

ਪਰ ਬੱਚੇ ਇਸ ਦੀ ਘੱਟ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਸੂਮ ਚਿਹਰੇ ਇਕੱਲੇ-ਇਕੱਲੇ ਭੋਜਨ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਸਨ। ਕੁਝ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਕੋਨੇ ਤੋਂ ਅਜੀਬ ਦਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚਮਕਾਇਆ।ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਸਾਨ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੰਗਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਲਪੇਟੇ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ। (ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਅੰਦਰ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਢੱਕਣਾ ਹੈ)।

ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਮੈਂਬਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਸਾਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ, ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਨਕਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਫਰਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਛੂਹ ਲਿਆ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਹੋਣਾ  ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਕਿ ਇਹ ਬੱਚੇ ਇਸ ਰਸਮ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭਾਜੀ (ਪੁਜਾਰੀ) ਤੋਂ ਪਰਸ਼ਾਦ ਲਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ।

ਅਸੀਂ ਲੰਗਰ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਏ ਅਤੇ ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਥਾਲੀਆਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਲ ਲੈ ਗਿਆ।ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਬੱਚੇ ਹੀ ਕਰਨਗੇ। ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਵਿਆਹਿਆ ਜੋੜਾ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਲਾੜੀ, ਲਾਲ ਚੂੜੀਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸੁਹਜ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਬੈਠ ਗਏ। ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਬਣੇਗੀ।

ਲੰਗਰ ਵਰਤਾਇਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖਾ ਲਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਖਾਧਾ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਦੇਖਣਾ ਪਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ. ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਖਦਸ਼ਾ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰੱਜ ਕੇ ਖਾ ਲਿਆ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜੋ ਆਨੰਦ ਮੈਂ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹਨ।

ਅਸੀਂ ਤਕਰੀਬਨ ਖਤਮ ਹੀ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਸਿੱਖ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ (ਸ਼ਾਇਦ ਹੈੱਡ ਗ੍ਰੰਥੀ ਅਤੇ ਸੇਵਾਦਾਰ-ਸਹਾਇਕ) ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸਨ । ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੀ ਰਿਹਮਤ ਨਾਲ ਮੈਂ ਡਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ,ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਹਿਮਾਨ ਡਰੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਗਿਆ,ਉਸਨੇ ਪੁਛਿਆ, "ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੁਸੀ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹੋ? (ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲਿਆਇਆ ਹੈ?) ਮੈਂ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ।

ਅਗਲੇ ਸਵਾਲ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, “ਤੁਸੀ ਹਰ ਦਿਨ ਗੁਰੂ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋ?  ਮੈਂ ਲਗਭਗ "ਹਾਂ" ਨੂੰ ਧੁੰਦਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਇਹ ਝੂਠ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਲਈ, ਬਹੁਤ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਮੈਂ "ਨਹੀਂ" ਕਿਹਾ।

ਇੱਕ ਨਸੀਹਤ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦਿਆਂ, ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਅਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ ਜੀ (ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅੱਜ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ)। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਕੀ ਇਹ ਸਲਾਹ ਸੀ ਜਾਂ ਵਿਅੰਗ ਸੀ? ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ, “ਇਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਬਾਬੇ ਦੇ ਘਰ ਲਿਆ ਕੇ ਤੇ ਲੰਗਰ ਸ਼ਾਕਾ ਕੇ ਤੁਸੀ ਸਭ ਕੁਝ ਪਾਇਆ। ਤੁਹਾਡਾ ਧਨਵਾਦ । ਅਸੀ ਧੰਨ ਹੋ ਗਏ (ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਲਈ ਗੁਰੂ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾ ਕੇ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਧੰਨਵਾਦ। ਅਸੀਂ ਧੰਨ ਹਾਂ)।

ਫਿਰ, ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ, ਉਹ ਬਜ਼ੁਰਗ ਜੋੜੇ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, “ਆਪ ਜਦੋਂ ਵੀ ਇਧਰ ਆਓ ਤਾਂ ਲੰਗਰ ਖਾ ਕੇ ਜਾਈਉ । ਯੇ ਤੋ ਉੱਪਰਵਾਲੇ ਦਾ ਦੀਆ ਹੈ ਜੀ (ਜਦੋਂ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਇੱਥੋਂ ਲੰਘਣ ਲਈ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਆਓ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਕਰੋ। ਇਹ ਰੱਬ ਦੀ ਦਾਤ ਹੈ)।

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਹਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਲੈ ਗਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜੁੱਤੀ ਚੁੱਕਣ ਹੀ ਲੱਗੇ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਹੰਮੇ ਔਰ ਹਲਵਾ ਦੋ ਨਾ।” (ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਿੱਠਾ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਦਿਉ)। ਅਸੀਂ ਪੰਜ ਹੋਰ ਪਰਸ਼ਾਦ ਲੈਣ ਲਈ ਅੰਦਰ ਗਏ।

ਆਖਰਕਾਰ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ.ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੋਈ ਬਾਤ, ਮੀਆਂ ਜੀ?" (ਕੀ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ, ਮੀਆਂ ਜੀ!!

ਲਗਭਗ ਮਿੰਨਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਯੇ ਕਹਿ ਰਹੀਂ ਕੀ, ਕੀ ਆਪ ਕੇ ਸਰ ਪਰ ਹੱਥ ਰਖ ਸਕਤੀ ਹੈ? (ਉਹ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ, ਕੀ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਸਿਰ ਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਰੱਖ ਸਕਦੀ ਹੈ) !! ਮੈਂ ਝੁਕਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ।

ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲਹਿਰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਵਹਿ ਗਈ। ਕੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਕਲਪਨਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟੀ ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਔਰਤ ਦਾ ਸੁੰਦਰ ਹੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ?

ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖ ਹਾਂ।

ਮੇਜਰ ਜਨਰਲ ਐਸਪੀਐਸ ਨਾਰੰਗ (ਸੇਵਾਮੁਕਤ) 

ਅਨੁਵਾਦ

ਸੁਰੇਸ਼ ਕੁਮਾਰ ਸ਼ਰਮਾ